Parę dni temu skończyłam Niebieskiego Misia. Z mieszanymi uczuciami. Ponieważ czytałam wcześniej Miasto Książek, wiedziałam mniej więcej czego się spodziewać: brawurowych ucieczek, dziwacznych postaci, szaleństwa wyobraźni. Pierwszym zaskoczeniem były różnice w tłumaczeniu. Tym razem wykonała je inna osoba, i nazwy własne, znane mi z poprzedniej lektury zostały zmienione. I o ile w miarę łatwo domyśliłam się, ze obecna Zamonia to Camonia znana mi z Miasta, to już nieco ciężej było z poszczególnymi bohaterami. Ale tio jeszcze najmniejszy problem. O wiele bardziej drażniło mnie nagromadzenie istot i zjawisk, opisywanych w encyklopedyczny sposób co pół strony. Moers tutaj popisuje się potegą swojej wyobraźni do tego stopnia, że...zaczyna się to robić nudne! Zawsze twierdziłam, ze nie lubię filmów, w których występuje ponad 20 bohaterów. Kiedy na ekranie zaczynają przewalać się hordy Galów, Spartan, Elfów czy Gnomów, zapadam się w fotel i czuję jak oddalam się od centrum akcji, a zamiast śledzić sceny walk zaczynam oglądać tarcze zegarka. Okazuje się, ze podobnie mam w przypadku książek-im większy tłum, tym mniej mnie interesuje. Połowa z istot w tej książce ma bardzo mały rozumek i wielkie szczeki, pazury, łapska, -niepotrzebne skreślić- w które usiłuje pochwycić Misia, wiec co dwadzieścia stron udajemy się w pościg, z którego bohater zawsze wychodzi zwycięsko. Nie oznacza to, że książka jest zupełnie niestrawna. Profesor o 7 mózgach, dziury międzywymiarowe, Quwert, galaretowaty Książę z Planety Dywanów, nabywanie wiedzy drogą bakteriologiczną, maja niewątpliwie swój urok. To wszystko jednak trochę mało i przyznaję, że do końca dotrwałam bardziej z poczucia obowiązku, niż czystego zainteresowania. Gdyby nie gabaryty, z czystym sumieniem poleciłbym tę książkę, na wyjątkowo nudną podróż-akcja wartka, dużo myśleć przy czytaniu nie trzeba, a okazyjne ziewanie i westchnienia w takich okolicznościach nikogo nie dziwią.