Angielski pub tkwi zasadniczo na skrzyżowaniu historii, pamięci i romansu. Kto w wyobraźni nie wychylał się z jego drewnianych galeryjek na brukowany dziedziniec, żeby spojrzeć na zatrzymujące się tam powozy, na skłębione oddechy tupiących kopytami koni w ciemnym zimowym powietrzu? Któż nie czytał o tych długich , przysadzistych budynkach z oknami podzielanymi na kwadraty, o zapadniętych nierównych podłogach, o masywnych belkach pod sufitem i ścianach obwieszonych miedzianymi kotłami, o kuchniach, gdzie niegdyś na rożnach obracały się połcie mięsa, a z sufitów zwisały szynki?
M. Grimes „ Pod Huncwotem”
W takim właśnie otoczeniu spędziłam cześć Świąt. A wszystko przez to, że potraktowałam książkę jak bezdomnego kota. Pozwoliłam się jej łasić się do mnie już od jakiegoś czasu, niekiedy pochylałam się nad nią, żeby bliżej się przyjrzeć, jaka tak naprawdę jest. Wreszcie zdecydowałam się ja wziąć do domu, żeby tylko trochę się nią nacieszyć, a potem oddać w dobre ręce. Jednak kiedy zawarłam z nią bliższą znajomość, okazało się że lepszych rąk niż moje dla niej nie znajde. I tak została, zupełnie jak pewien Kudłatek, który niedawno pałętał się po moim osiedlu. Pchał się do wszystkich pań, aż w końcu jedna wzięła go „dla koleżanki”. Kot do koleżanki nie dotarł, tylko zadomowił się u życzliwej mu Pani. Tyle, że kota trzeba było zabrać do weterynarza, ja na szczęście książkę zabrałam tylko do łóżka. I w samiutką Wigilię goniłam do empiku, żeby znaleźć jakiś inny prezent. Ale warto było, dzięki temu czytałam ją w najwłaściwszym czasie. Akcja bowiem ma miejsce w dniach od 19 do 26 grudnia, w zapyziałym angielskim miasteczku Long Piddleton, gdzie na pubach zamiast szyldów dyndają.. zwłoki zamordowanych przyjezdnych! Bez obaw, to nie krwawe jatki zachwyciły mnie w tej książce. Tylko świetnie oddana atmosfera angielskiej prowincji, gdzie panowie nadal noszą tweedowe marynarki, dziewczęta urodą przypominają Jane Eyre, a w niektórych domach można jeszcze ciągle spotkać starego lokaja, sztywno pochylającego się z tacą. Tam trafia inspektor Jury, pracownik Scotland Yardu, który zamiast rozwikłać zagadkę jednego morderstwa, staje się świadkiem licznych zbrodni, zaprzyjaźnia się z byłym arystokratą i beznadziejnie zakochuje w miejscowej panience.
Czytają tę książkę, miałam wrażenie, ze duch Agaty Chrstie nagle obudził się, jak dybuk zawładnął ciałem pani Grimes i kazał mu stworzyć uroczy kryminał, w najlepszym starym stylu, z angielską herbatką, jajkami na bekonie oraz piekiełkiem tajemnic i grzeszków mieszkańców prowincjonalnego grajdołka. Co prawda, w momencie gdy doszło do rozwiązania zagadki kryminalnej, duch Christie chyba gwałtownie opuścił autorkę i została zdana na wałasne, niezbyt potężne siły pisarskie. Ale nawet i miałką kulminację mogę wybaczyć za przyjemność przebywania w towarzystwie rzeczowego Jurego i lekko zblazowanego, za to cholernie inteligentnego Melrosa Plant’a, który ku rozpaczy swojej ciotki za nic ma swoje lordowskie przywileje. Ta książka idealnie pasowała do świat, nie tylko ze względu na czas w jakim się dzieje, ale i na atmosferę ciepła starego domostwa. Jak zwykle u Grimes są tu bardzo sugestywne opisy posiłków, co przy obfitości świątecznego pożywienia staje się dodatkową zachętą do sięgania po takie czy inne smakołyki. Miałam wiec sporą frajdę czytając tę książkę. Pozostawiła mi ona tylko jedną kwestię niewyjaśnioną; czy mianowicie w Anglii żyją skunksy? Czy też coś się naszej Amerykance poplątało? Jeśli nawet, to i tak pewnie niedługo rozglądnę się za „Pod przechytrzonym lisem”. W końcu następny długi weekend wkrótce.
mowa o:
