dawno temu w Australii
Żałuję, ze nie sięgnęłam po tę książkę podlotkiem będąc. To piękna powieść dla panien, w której urocze pensjonarki świergoczą radośnie przy poprawianiu falban białych sukien i nakładaniu kapeluszy. Pierwsze strony powieści bowiem przenoszą czytelnika do atmosfery jakby zaczerpniętej z „Małej księżniczki”, z posagową przełożoną i trzpiotliwymi dziewczętami. Jednak im bliżej jądra historii, które stanowi tytułowy piknik, atmosfera robi się bardziej senna, marzycielska, tajemnicza. Czytelnik wręcz czuje rozleniwienie letniego popołudnia spędzanego na pachnącej łące. Sielanka przeradza się dramat nieśpiesznie, prawie niepostrzeżenie, tak jak cieżko jest dostrzec ruch cieni sunących za słońcem.
Jest doskonale oddana uroda przyrody, nieznanego lądu, jakim jest Australia. Lądu o którym marzę, odkąd udało mi się zobaczyć niesamowity film będący ekranizacją tej książki. Przy czytaniu byłam zdumiona, jak bardzo film oddawał amtsoferę książki, jak cudownie Peter Wier oddał zarówno urok jak i smutek tej powieści.
Do końca książki nie dowiadujemy się co przydarzyło się trzem dziewczętom wspinającym się w letnie popołudnie na Wiszącą Skałę. Podobno autorka w wersji pierwotnej zamieściła rozdział wyjaśniający, ale za radą wydawcy usunęła go z wersji ostatecznej. I chyba była to decyzja słuszna, bo dzięki temu silniej do czytelnika przemawiają poboczne wątki powieści, czy symbolizm wiszącej jak fatum skały.
Natomiast dla kogoś, kto łaknie jednak rozwiązania zagadki, dobrą nowiną będzie informacja, że w dwadzieścia lat później opublikowano brakujący rozdział wyjaśniający, pod tytułem „The Secret of the Hanging Rock”.
Z wyjaśnieniem czy bez, książka ta stanowi idealną lekturę na upalne popołudnie.
mowa o:
